Als ik terugkijk op mijn leven, dan besef ik dat ik mezelf al op hele jonge leeftijd ben kwijtgeraakt. En daarmee bedoel ik dat ik alleen maar bij de ander was, ik zat niet in mijn eigen kern. Ik was alleen maar bezig te denken en aan te voelen wat de ander nodig had. Ik richtte alle aandacht buiten mijzelf. Wat doen anderen, hoe kleden zij zich, wat vinden zij leuk? Ik kan me niet herinneren dat ik mezelf de vraag stelde: ‘Wat wil ik, wat vind ik leuk?’ Voor tien jaar terug dacht ik nog: ‘Wauw die heeft een fijn leven, een mooi huis, een mooi figuur’ etc. Ik was goed in het downsizen van mezelf en een ander op een bepaald voetstuk te plaatsen. Het was niet dat ik heel afgunstig was, het voelde meer als bewondering. In gedrag uitte zich dat vaak in enorm please-gedrag. Mijn overtuiging was dat als ik het een ander naar de zin maak, dan vindt diegene me vast wel leuk. In de trant van: ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, vind me aardig’.
‘Ik was voornamelijk bang om afgewezen te worden’.
Eigenlijk best aandoenlijk als ik het nu zo opschrijf. Ik was voornamelijk bang om afgewezen te worden. Kun je je voorstellen hoe ik eraan toe was op het moment dat ik voelde dat de ander mij helemaal niet zo aardig vond of mij geen aandacht schonk? Dan zat ik daar behoorlijk mee en vond ik mezelf best zielig. Want ik deed toch alles voor de ander? Of in ieder geval deed ik enorm mijn best. Mijn reactie was slachtoffergedrag. En het mooie aan slachtoffergedrag is dat je dan geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen want het ligt tot echt aan die ander of aan de omstandigheden, en zeker niet aan jezelf.
Het voelt nu of degene over wie ik schrijf, een heel ander persoon is. Door jarenlang aan persoonlijke en spirituele ontwikkeling te doen en dagelijks te mediteren, heb ik mezelf weer teruggevonden. Zet ik mezelf vaker op de eerste plaats en zorg ik veel beter voor mezelf. En toch, soms popt het weer op, pas ik me weer aan of ben ik weer aan het pleasen. Komt het stemmetje in mijn hoofd mij vertellen: ‘Je hebt het niet goed gedaan’. Nu herken ik mijn gedrag of mijn gedachte. Dan weet ik: Oh ja, daar is het weer….. en denk ik: ‘Het is maar een gedachte, ik ben die gedachte niet’. Omdat het diep in mijn systeem zit, zal het nog vaak voorbijkomen totdat er een dag komt dat het helemaal geheeld is. Of die dag komt, geen idee, en weet je, het maakt ook niet meer zo uit. Ik kan er nu meestal met een glimlach en compassie naar kijken.
Wat kan ik ervan leren?
In die compassie zie ik dat kleine meisje met twee staartjes op het speelplein van de kleuterschool staan, dat meisje dat er niet bij hoorde en werd gepest. Ondanks dat ik dit kleine meisje al vaker heb getroost en in mijn armen heb gesloten, is dit kleine meisje nog steeds diep in mij aan het groeien. Door ernaar te kijken en te voelen dat ze een deel van mij is, helpt het mij enorm om bij mezelf te blijven. En als ik nu een keer iets verkeerd doe of een inschattingsfout maak, dan geef ik mezelf niet meer zo op mijn kop, maar stel ik mij de vraag: ‘Wat kan ik ervan leren? Hoe kan ik het de volgende keer anders doen?’ Als je denkt dat dit altijd even makkelijk is, dan moet ik je teleurstellen, want soms voel ik het enorm in mijn lijf en begint weer die gedachtenstroom in mijn hoofd. Maar omdat ik het herken – de reactie in mijn lijf, de gedachten en de emoties die opkomen – kan ik ernaar kijken en observeren. Door ernaar te kijken, stap je al uit de gedachtenstroom en door niet één te worden met je emotie, blijf je niet te lang hangen in die emotie.
Laatst luisterde ik een podcast waar Lise Bourbeau, een Canadese schrijfster, een mooie uitspraak deed: ”You have to accept to be what you don’t want to be, before being able to be what you want to be.” Voor mij betekent dit dat ik alle delen van mij mag omarmen, ook de ogenschijnlijke minder mooie delen. Ze zijn er en het is oke. Want in de kern zijn we allemaal oke! En dat zijn we gewoon allemaal vergeten door alle pijnlagen, overtuigingen en ruis die we om ons heen hebben gebouwd. In de kern is alles goed, daar is rust, daar is vrede en daar is liefde. Adem in……..adem uit……dat is mijn ware IK.